دره هزار بهمن را ول کن (سیدعلی)

هلال دلمان سرخ غم توست

« سید علی » جان؟ کجایی مرد؟ تمام شد. خیالت راحت. کسی جانمانده وسط بهمن. همه چشم به راه تو هستند. این درست که همه امدادگرهای عالم همیشه آخرین نفر می آیند که خار به پای کسی نمانده باشد. این درست که تو همان انتهای صف مثل شیر هوای همه یاران خود را داشتی. این درست که با وجود تو پشت همه فاتحان قله به کوه بند بود . اما فدای جان بی قرار و عاشقت ، همه آمده اند جز تو. این جا، این پایین ، چشم همه ما خیس بازگشت توست. می دانیم که همه ما را می بینی. می دانیم که جایت نزدیک خورشید گرم و خوب است اما ما با بی قراری های بچه های هلال احمر چه کنیم؟با نرگسی چشمان مادرت از چه بگوییم؟ نوبت شیفت تو که می شود همه امدادگران شهر برای بودن جای تو سر و دست می شکنند. چه کردی با این هلال احمری ها که اشک چشمشان در فراغت خشک نمی شود؟ مگر می شود جای خالی ات را پر کرد؟ آن دره هزار بهمن را ول کن. چشم از سفیدی فریبنده برف بردار مرد.

(سیدعلی حسینی) این پایین دیگر کاری نمانده جز انتظار برای بازگشت تو. منتظر آب شدن برف ها نمان. تو خودت بهاری برای چشم های منتظر این شهر

. جواد رستم زاده