به مناسبت گرامیداشت هفته هلال احمر به سراغ مردی از تبار هلال رفتیم موهایش خاکستری  شده لکن همچنان هلال احمری است

ابراهیم زمانیه‌ شهری ، از سال‌ها سابقه و تجارب خود در امدادرسانی و حضور داوطلبانه در جمعیت هلال احمر گفت. وی با بیان این‌که «27 سال سابقه فعالیت در هلال احمر را دارم»، اظهار کرد: در سال 1346 در پیش‌آهنگ شیرخورشید مشغول خدمت بودم، اما به دلیل علاقه به کارهای انسان‌دوستانه -در حالی که از سال 54 به صورت حق‌التدریسی معلم بودم- در آزمون استخدامی سازمان هلال احمر در سال 1360 شرکت کرده و قبول شدم. بعد از آن نیز به عنوان مددکار اجتماعی پذیرفته شده و پس از 8 ماه آموزش به عضویت سازمان هلال احمر تهران درآمدم.

وی ادامه داد: ابتدای کارم با پناهندگان عراقی بود که به ایران آمده و در پارک ارم کرج مستقر شده بودند. این افراد کسانی بودند که از رژیم صدام فرار کرده و به‌عنوان پناهنده به ایران آمده بودند. سازمان هلال احمر و سایر دستگاه‌های اجرایی پوشش این افراد را برعهده گرفتند. در سال 1387 در مشهد بازنشسته شدم، 28 سال رئیس اداره آموزش و پژوهش و معاون آموزشی جمعیت هلال احمر خراسان بزرگ بودم.

عضو هیئت مدیره جمعیت هلال احمر خراسان رضوی افزود: هم‌چنین سال‌ها به عنوان معاون عملیات استان بودم و در سال 1387 به کسوت بازنشستگی نائل آمدم. هم‌اکنون نیز عضو هیئت مدیره جمعیت هلال احمر استان خراسان رضوی هستم. در هشت سال گذشته و در دوره‌های سوم و چهارم به عنوان نفر اول شهرستان مشهد و استان خراسان رضوی شناخته شدم و هم‌چنان با سازمان هلال احمر استان ارتباط هستم. علی‌رغم این‌که در آموزش و پرورش به عنوان معلم پرورشی بسیار موفق بودم، اما به دلیل علاقه قلبی که به کارهای انسان‌دوستانه داشتم، جذب هلال احمر شدم و با گذشت 11 سال از بازنشستگی می‌توانم بگویم با عشق کار کردم.

زمانیه شهری با بیان این‌که «ادعا می‌کنم در اکثر حوادث بزرگ کشور حضور داشتم»، تصریح کرد: به دلیل شغلم که مسئولیت امدادی داشتم، علاوه بر این که عنصر آموزشی بودم در اکثرعملیات‌های امداد و نجات به عنوان عنصر امدادی در حوزه خراسان بزرگ حضور داشتم. زلزله سال 56 طبس، زلزله سال 47 گناباد، سیل زابل در سال 61، زلزله رودبار و منجیل، زلزله سال 75 در بیرجند و قائن و سال 76 بجنورد وشیروان، زلزله بم در سال 82، حوادث هوایی و حادثه قطار نیشابور بخشی از عملیات‌های مهمی بود که من در آن‌ها چه به عنوان عنصر آموزشی و چه عنصرعملیاتی حضور داشتم. مدت هفت سال مدیر عملیات استان  بودم و به همین دلیل باید در هر حادثه‌ای که در سطح استان و کشور اتفاق می‌افتاد، حضور می‌داشتم.

وی حادثه قطار نیشابور را بسیار دردآور و سخت توصیف کرد و گفت: زندگی شغلی امدادگران هلال احمر توأم با حوادث و بلایاست. باید بگویم همه حوادث دردناک است، اما حادثه قطار نیشابور بسیار سخت و دردآور بود. انفجار قطار در نزدیکی روستای هاشم‌آباد دهنوی نیشابور رخ داد. من در محل کار بودم که انفجار صورت گرفت، به نیروهای تحت امر خود اعلام آمادگی دادم و بر اساس دستوری که از طرف مدیریت استان به من محول شد، چند تن از هم‌کاران و نجات‌گران زن را همراه با یک دستگاه آمبولانس به محل حادثه حرکت کردیم. اولین گروهی بودیم که از مشهد به محل انفجار رسیدیم. شرایط عجیبی بود. چندین نفر کشته شده بودند در حالی که جسد سالمی را نتوانستیم پیدا کنیم به گونه‌ای که دست، پا، شکم و مغز افراد از جسد جدا شده‌ بود.

این پیشکسوت سازمان هلال احمر خراسان رضوی اضافه کرد: به من اطلاع دادند که در نقطه‌ای در روستای هاشم‌آباد از زیر آوار صداهایی به گوش می‌رسد. با عوامل و تجهیزات به آن‌جا رفتیم و متوجه شدیم که برخی از خانه‌های آن منطقه بر اثر شدت موج انفجار فروریخته و برخی از ساکنان در زیر آوار گرفتار شده‌اند. با کمک سایر مردم شروع به جست‌وجو کردیم. خوشبختانه دختر بچه 12 ساله‌ای را نجات دادیم، اما چند تن از خانواده‌اش به دلیل این که راه تنفسی‌شان بسته شده بود فوت کردند.

زمانیه شهری خاطرنشان کرد: در این مدت در سه حادثه هوایی حضور داشتم. همان طور که می‌‎دانید در چنین حوادثی شانس زنده ماندن مسافران بسیار اندک است، اما در این حوادث هم اجساد، به شکل حادثه نیشابور متلاشی و جداشده نبود. دقیقاً 20 روز بعد از بازگشت از بم، حادثه نیشابور رخ داد و من از آن به عنوان یکی از بدترین حوادث خدمتم یاد می‌کنم.

وی افزود: شاخص کلی برای یک امدادگر و نجات‌گر این است که از لحاظ جسمی و روحی سالم باشد، خون‌سرد بودن در زمان حادثه، تسلط بر خود و محیط، داشتن سرعت عمل از سایر ویژگی‌های یک فرد امدادگر است. هم‌چنین باید آموزش‌دیده باشد و اگر فکر می‌کند، نمی‌تواند به هر دلیلی کار کند خود را کنار بکشد. به هدفش توجه کند و در راستای رسالت انسانی و امدادی انجام وظیفه کند.

عضو هیئت مدیره سازمان هلال احمر خراسان رضوی یادآور شد: در کلاس‌های آموزشی به داوطلبان می‌گویم هدف امدادگران کمک به انسان‌های نیازمند بدون توجه به تفاوت‌های طبقاتی، نژادی، جنسیتی و قومی است. کمک‌ها باید بدون توجه به جایگاه اجتماعی باشد، فرقی بین مدیر کل با قشر ضعیف جامعه نگذاریم و به مدیریت سیاسی و تفاوت‌ مذهب توجه نکنیم. همان طور که در جنگ هشت‌ساله هم مجروحان عراقی داشتیم و هم ایرانی، نباید به ملیت افراد توجه کرده و باید فرد آسیب‌دیده را به دید یک انسان نگاه کنیم. در واقع باید برای کمک به فرد آسیب‌‍‌دیده این شاخص‌های را نباید در نظر بگیریم. 

زمانیه شهری ادامه داد: دو شاخصه اصلی برای کمک به مجروحان در اولویت است، میزان آسیب‌پذیری و درجه آسیب‌پذیری. افراد مسن، بچه‌ها و زنان در اولویت هستند، زیرا بیش‌تر در معرض آسیب خواهند بود، هم‌چنین باید افرادی که درجه آسیب‌پذیری بیش‌تری داشته، وضعیت وخیم‌تری دارد و فاصله‌شان تا مرگ کم‌تر است در اولویت باشند.