روایت زندگی

به روایت خانم عفت مزینانی، مادر شهید

چهاردهم شهریور سال 1349 در تهران به دنیا آمد. اسم شناسنامه را پدرش بابک گذاشت. من اما محمد دوست داشتم. بردم دادم روحانی محل در گوشش اذان گفت، دعایی خواند و اسم محمد را توی گوشش گفت. از سه سالگی زیر دست پدرخوانده بزرگ شد. پدرش نبود ولی رفتار خوبی با او داشت. همان­ قدر که به بچه‌­های دیگرمان سید حسن و مریم محبت می‌کرد، به بابک هم محبت داشت.

از کودکی کنجکاو و بازیگوش بود. سرش را کرده بود توی مشما. خودش را که رساند صورتش کبود شده بود. دعوایش کردم. گفت: «ببخشید مادر، آزمایش می‌کردم. می‌خواستم بدانم هوای توی مشما کی تمام می‌­شه.»

شیطنت­های پسرانه­‌اش تمامی نداشت، تا به سن مدرسه رسید. کلاس دوم بود که انقلاب شد. پدرخوانده‌اش می ­گفت: «پسرم از مدرسه یکراست بیا خانه؛ مادر نگران می‌شود. همگی با هم می‌­رویم تظاهرات.» گوشش بدهکار نبود. می‌­دوید می‌رفت قاطی مردم شعار می‌­داد. خاکی‌پاکی و خسته می‌­آمد خانه. می­‌گفتم: «مگر بابا نگفت همه با هم می‌رویم.» بغض می‌­کرد، می­‌گفت: «مامان، من رفتم جمعیت یک نفر بیشتر شد. ببخشید ولی باید می‌­رفتم، لازم بود.»

تازه راهنمایی درس می‌خواند که رفت برای خودش کار پیدا کرد. جوشکاری. بچه‌سال بود هنوز، نگران شدیم. هر چه کردیم منصرفش کنیم، نشد. می‌­گفت: «می‌­خواهم کار کنم؛ نمی‌­خواهم سربار باشم.»

جنگ که شد، مدام می‌­گفت: «کاش بزرگتر بودم، می‌­رفتم جبهه.»

می­‌خندیدم. می‌گفتم: «تو با این قد و قواره؟! مگه کاری هم از تو ساخته است!»

می‌­گفت: «اول چند تا از نیروهای بعثی را می‌­کشم؛ بعداً شهید می‌­شوم. مطمئن باشید.»

سنش کم بود، قبولش نمی‌کردند. شناسنامه­‌اش را هم دست­کاری کرده بود. یک سال سنش را زیاد کرده بود؛ باز هم قبولش نکرده بودند. آمد گفت: «مادر! شما که این قدر دعا و قرآن می‌خوانی برایم یک نذری کن!»

یک ختم قرآن نذر کردم. شروع کردم. نمی­‌دانم جزء چند را می‌­خواندم. آمد گفت: «مادر، مژده بده! برگه­ رضایت ­نامه گرفتم» روی زمین بند نبود از خوشحالی.

سه ماه رفت آموزش. از طرف هلال احمر اعزام شد. از آموزشی که برگشته بود، یکراست رفته بود حرم امام رضا(ع). دیدار روی امام را خواسته بود. رضایت قلبی من از خودش و شهادت. رفت. با دل قُرص رفت.

ماه رمضان بود. در خانه جلسه قرآن داشتم. خانم همسایه آمد گفت: «از بابک چه خبر؟» فهمیدم خبری شده. تحمل کردم ولی، داشتم امتحان می‌دادم. امتحان الهی.

خبر شهادت نوجوانم را داد و رفت. جهار ماه دیگر شانزده ساله می‌­شد بابک. هم‌رزمانش تعریف می­‌کردند که می‌رفته نارنجک می‌­انداخته سمت عراقی‌­ها. برمی‌­گشته. از پشت زده بودندش. یک هفته بعد پیکرش را برایمان آوردند. روی دست مردم تشییع شد. در گلزار شهدای بهشت رضا(ع) به خاک سپردند.

یک جانماز خونی، کارت شناسایی منطقه جنگی، پلاک و نامه ­ خودم. این­ها تمام چیزی­ ست که برایم یادگار مانده. پای­ بند این دنیا نبود بابک. می‌­گفت: «مادر، گناه برای چه؟ وقتی کسی در این دنیا ماندگار نیست. حالا که مسافریم، چرا به این دنیا دل­ خوش کنیم.»

دل بریده بود هم از من، هم از دنیا.