می خواهم زبان به ستایش بگشایم و ترا تقدیس نمایم، لکن قداست نامت را با کدامین حرف و واژه می توان بیان نمود.
قداست دستانت را در برابر یاری رسانی ها و جانفشانی ها ، با چه تعبیری باید به نمایش گذاشت.
روح سرشار از لطافت و نوعدوستی تو را چگونه می توان به توصیف نشست، در حالی که زبان از بیان آن قاصر است.
در سالی که گذشت ، بسیار چیزها تجربه کردیم. بسیار چیزها به چشم دیدیم . اشک ها و لبخندهای بیشماری را نظاره گر بودیم.
از اشک داغ روان بر دیدگان مادران بی پناه، تا ترس لانه کرده در چشمان طفلان بی سرپرست و آواره. از خمودگی‌ پشت مردان در زیر بار مشکلات پی‌در پی‌ تا آه های دلسوز پیرزنان در غم از دست دادن خانه و کاشانه.
از ویروس منحوسی که خانواده های بسیاری را در ماتم خود فرو برد و کاشانه شان در طرفة العینی از هم پاشید ، تا سیل و زلزله و حوادثی که هم نوعان ما را در حیرت سوگ و ماتم همراه و دسترنج از دست داده خود فرو برد.
درد حد و مرز نمی شناسد و همدلی را نیز محدوده ای متصور نیست.
دنیای غریبی است . بسیار می سوزاند و پس از آن در صدد آن برمی آید تا مرهمی‌بنشاند.
ایام، ایام ارج نهادن به فعالیت های ارزشمند جان برکفان و ایثارگران هلال احمر است.
عضو ، داوطلب ، کودک ، جوان، پیر ، ... همه و همه در سایه سار این چتر عظیم و گسترده ، به دور از نژاد ، گروه، فرقه ، آیین، مذهب و هر آنچه که باعث دوری و تفرقه است ، دست به دست هم می دهند تا در آستانه شروعی دیگر ، کمر همت بربندند و وظیفه سامان بخشی و رفع مشکلات هم نوعان خود را فرای هر مرز و بوم ، بر عهده گیرند.
همیار هلال احمری من، همکارم، عضوم، داوطلبم، خیرم و در کلام آخر هم نوعم:
روزت ، هفته ات، ماهت ، سالت گرامی باد.

 

) مرضیه  استاجی رئیس اداره  دانش آموزی و پیش دبستانی(

.